Zakochałam się w chłopaku z mojej kl. 2013-11-09 23:37:36; zakochałam sie w chłopaku mojej kumpeli 2010-05-28 13:20:46; Zakochałam się w chłopaku mojej najlepszej przyjaciółki! 2011-01-05 16:06:21; Zakochałam się w chłopaku mojej przyjaciółki:((2019-02-26 18:39:56; Zakochałam się w chłopaku mojej siostry ! 2012-07-29 19:58:21
fot. Adobe Stock, dark_blade Wszystko zmieniło się, kiedy Aśka wyjechała ze znajomymi ze studiów na Mazury. Wróciła rozanielona i zakochana. Mówiła tylko o Wojtku, którego poznała podczas wakacji. Twierdziła, że są sobie przeznaczeni. Tyle że gdy go poznałam, poczułam, że on właśnie mnie jest przeznaczony… – To moja najlepsza przyjaciółka, Justyna – Asia przedstawiła mnie, gdy spotkałyśmy się na kawie. – A to mój Miś – czule pocałowała przystojnego, wysokiego blondyna. – Cześć, miło cię poznać – wyciągnął do mnie rękę, a ja natychmiast poczułam, że przyspiesza mi puls. Wcale tego nie chciałam! Bo jak to, zakochać się w chłopaku najlepszej przyjaciółki. To tylko zauroczenie, szybko minie – tłumaczyłam sobie. Przyjęłam strategię jak najczęstszych kontaktów. Uznałam, że jeżeli napatrzę się na Asię i Wojtka, jacy są szczęśliwi, dotrze do mnie, że on jest jej i przejdzie mi to niedorzeczne uczucie. Jednak wcale to nie zadziałało. Wojtek coraz bardziej mi się podobał. Zaczęłam ich unikać. Doszłam do wniosku, że tylko to mogę zrobić. Widok ich dwojga stawał się dla mnie nie do wytrzymania. – Czy ty nie lubisz Wojtka? – dopytywała Asia. – Nie, dlaczego pytasz? – Wyraźnie nas unikasz. Czy on naraził ci się czymś? Przecież nie mogłam jej powiedzieć! – Czuję się z wami jak piąte koło u wozu – próbowałam się tłumaczyć. – Lepiej widujmy się we dwie. Aśce trudno było się wyrwać samej na spotkanie ze mną. A jak już do tego doszło, to i tak mówiła tylko o swoim związku. I moje męczarnie trwały nadal. Kiedy skończyłyśmy studia i zaczęłyśmy szukać pracy, szczęśliwie miałam pretekst, by wymawiać się brakiem czasu. I tak nasze kontakty się rozluźniały. Zatrudniłam się w przedszkolu. Praca pochłonęła mnie do tego stopnia, że przez pewien czas nie myślałam o mojej nieodwzajemnionej miłości. Mijały miesiące. Telefony od Asi były coraz rzadsze. Pisała do mnie sms-y, na które z reguły nie odpisywałam, zostawiała wiadomości na automatycznej sekretarce, które ignorowałam. Pewnego dnia dostałam propozycję od innego operatora telefonii komórkowej i zdecydowałam się zmienić sieć. – Czy chce pani zostawić stary numer telefonu? – zapytała dziewczyna w biurze obsługi klienta. Wahałam się chwilę. – Nie. Wolę nowy – odparłam. Nie podałam numeru Aśce. Ona w końcu dała sobie spokój. I tak zniknęli oboje z mojego życia. Jednak tylko fizycznie. Wojtka nadal miałam w sercu. Pewnego dnia na ulicy spotkałam Asię. Nie widziałam jej ponad dwa lata. Miała ogromny brzuch! Na ten widok aż zakręciło mi się w głowie. – Siódmy miesiąc – powiedziała z uśmiechem, widząc moją zaskoczona minę. Brakowało mi tchu. Traciłam nadzieję na wspólne życie z Wojtkiem. W głębi duszy liczyłam chyba na to, że oni się rozstaną, a ja będę w końcu mogła z nim być. Na co liczyłaś, idiotko?! – upominałam sama siebie w duchu. – Dobrze się czujesz? – zapytała Asia. – Wyglądasz blado. – Tak… – odparłam słabo, usiłując wymyślić jakiś pretekst, pod którym mogłabym się szybko ulotnić. Niestety, tak kręciło mi się w głowie, że nie mogłam pozbierać myśli. – Justyna? – dotarło do mnie. – Pytałam, co u ciebie słychać. Chyba naprawdę coś ci dolega. Poczekaj chwilę. Zaraz będzie tu mój mąż Darek. Może podwieziemy cię do domu. Mieszkasz tam, gdzie kiedyś? – Darek?! – spojrzałam na nią pytająco. – Tak. Pobraliśmy się, jak tylko okazało się… – pogładziła się z dumną po brzuchu. – A co z Wojtkiem? – nie rozumiałam. – Rozstałam się z nim zaraz po studiach. Nie pasowaliśmy do siebie. On taki spokojny. Nie mój temperament – powiedziała. – Darek to co innego. Wulkan energii! – puściła do mnie oczko. – Co się z tobą działo? Nie mogłam się dodzwonić, chciałam cię zaprosić na ślub. A na Facebooku oczywiście cię nadal nie ma! Planowałam podjechać do twoich rodziców, ale jakoś tak wyszło… Człowiek taki zalatany… Ciąża, wesele… – Zmieniłam numer – wydukałam. – Mogłaś podać nowy – odparła z przekąsem, ale zaraz się rozpromieniła. – O! Idzie Darek! Kochanie, poznaj Justynę. Źle się czuje. Podrzucimy ją do domu, mieszka niedaleko. Po drodze Asia opowiadała o tym, że spodziewa się córeczki, i zastanawia się nad imionami dla niej. Kiedy zatrzymaliśmy się pod moim blokiem, wysiadła ze mną. Miała w ręce komórkę. Skoro pytał ją o mnie, nie ma co marnować czasu, muszę się z nim skontaktować, może jest jeszcze szansa dla nas? – To podaj w końcu ten numer. Zadzwonię jeszcze przed rozwiązaniem, to wypijemy razem kawkę. Wyrecytowałam ciąg liczb. – A! I zadzwoń do Wojtka. Na stary numer. Spotykam go czasem. Pytał, czy mam namiar na ciebie. To pa! – wsiadła do samochodu i odjechała. Z emocji było mi słabo i sucho w gardle. Dotarłam do mieszkania i obmyłam twarz zimną wodą. Potem wypiłam całą szklankę duszkiem. I opadłam ciężko na kanapę. Wojtek chciał się ze mną skontaktować! Trzeba natychmiast działać, szkoda czasu. Złapałam za komórkę i odnalazłam jego numer. – Halo? – usłyszałam znajomy, ukochany głos. – Tutaj Justyna… – sama nie wiedziałam, co chcę powiedzieć. – Justyna? Ojej! – zawołał i wyraźnie usłyszałam w jego tonie uśmiech. – Rany! Ale świetnie, że dzwonisz. Chciałem się z tobą skontaktować, tylko nie miałem pomysłu jak. Możemy się spotkać? Kiedy miałabyś czas? – zapytał. – Może teraz? – wypaliłam, zanim pomyślałam. Trochę pożałowałam braku hamulców, ale z drugiej strony, nie mogłam czekać. Chciałam wiedzieć jak najszybciej, dlaczego on mnie szukał. – Okej – zaśmiał się Wojtek. – Podaj adres. Na szczęście zanim przyjechał, zdążyłam zrobić makijaż , poprawić włosy i się przebrać. – Sama tu mieszkasz? – zapytał, wchodząc i rozglądając się. – Tak. – Zaskoczyłaś mnie swoim telefonem. Nie mam nic takiego pilnego. Po prostu kiedy spotykałem się z Asią, cały czas miałem wrażenie, że spotykam się nie z tą przyjaciółką. Ale nie wiedziałem, jak z tego wybrnąć. I jak się rozstaliśmy, pomyślałem, że może zaprosiłbym cię na kawę… – To zaproś! – odparłam. Byłam już pewna, że warto było czekać – wszystkie moje marzenia nareszcie się spełnią. Czytaj także:„Czułam się jak chomik biegający w kole. Domowe obowiązki spędzają mi sen z powiek, a ja nie mam prawa być zmęczona”„Zakochałam się w nowym sąsiedzie, lecz on wylał mi na głowę kubeł zimnej wody. To wcale nie na mnie mu zależało”„Żona narzeka na zmęczenie, a przecież nic nie robi, tylko siedzi w domu z córką. Co to za problem zająć się dzieckiem?”
Zakochałam się w zajętym chłopaku? 2015-08-11 23:26:28; Zakochałam się z zajętym chłopaku. . . Co robić .? 2011-06-20 07:06:06; Zakochałam się w chłopaku starszym o 2 lata. I przy okazji zajętym; C 2012-07-31 13:10:15; Co mam zrobić jeżeli zakochałam się w zajętym już chłopaku? 2013-02-01 17:13:04zapytał(a) o 21:54 Co zrobić, gdy zakochałam się w chłopaku przyjaciółki? tzn, oni nie sa razme, bo on jej nie chce...a mi sie zaczął podobać, zwłaszcza gdy dziś razem gadaliśmy i .. on na mnie ciągle zerkajej nie bylo przy tym.]kurde, wiem że to chamskie! To pytanie ma już najlepszą odpowiedź, jeśli znasz lepszą możesz ją dodać 1 ocena Najlepsza odp: 100% Najlepsza odpowiedź blocked odpowiedział(a) o 22:06: Na początku zastanów się czy chcesz skrzywdzić Twoją przyjaźń z przyjaciółką...Jeżeli obie kochacie w jednym chłopaku niestety ja na waszym miejscu bym sobie odpuściła...żadem chłopak(lub dziewczyna) nie jest wart rozstania się z przyjaciółką z którą tyle się znasz ! Zastanów się dobrze czy jednak jest warto...:)Pozdrawiam :) Odpowiedzi blocked odpowiedział(a) o 21:56 nie rób tego lepiej;/ będzie jej przykro.. ale porozmawiaj z nią i zapytaj czy byłoby to dla niej bardzo uciążliwe.. kiedyś miałam taką samą sytuację jak ty i dałam sobie spokój.. nie wolno ! jej chłopak to jej chłopak ! przyjaźń jest wiecej warta ;D To się w nim nie kochaj!Proste :) Ty mu się też może podobasz. Pogadaj z nim o tym, tak szczerze. ; ) madlen15 odpowiedział(a) o 21:55 alle wtopa=)lepiej jej nic nie mó a o nim zapomnij jeśli to coś poważnego wybierz pomiędzy nim a przyjaciółką wiem że będzie trudno ale ... jeśli jest twoją naj przyjaciółką to to zrozumie blocked odpowiedział(a) o 22:00 najlepiej to z nią szczerze porozmawiaj zeby ona sie szczerzyła sie do niego jak głupia w czasie jak ty go wyrywasz...naprawde rozmowa jest najlepsza...a jesli jest to twoja przyjaciółka powinna zrozumiec...i dobrze ze masz takie wątpliwości..nie rób nic za jej plecami...:pmoze to nie jest miłość ze strony twojej przyjaciółki tylko zauroczenie..:p Uważasz, że ktoś się myli? lub Ref: Zakochała się w chłopaku Takim fajnym przystojniaku Ona kocha tego chłopca Bo ten chłopak jest z Ostrowca / x2. 2. Czarne oczy, boskie ciało Mówisz „ciacho” to za mało Jedno zdanie powiedziała Szybko go zbajerowała. Ref: Zakochała się w chłopaku W takim fajnym przystojniaku Ona kocha tego chłopca Bo ten chłopak jest z
zapytał(a) o 21:08 Zakochałam się w chłopaku przyjaciółki co robić? J- mój wymarzony chłopakW- moja najlepsza przyjaciółkaChodziliśmy razem do klasy przez całą podstawówkę. Ja, J i W. Przyjaźniliśmy się we trójkę, jednak wszystko zmieniło się w te wakacje. J i W zaczęli się często spotykać mimo, iż dzieliło ich wiele kilometrów. Chcieli, abym ja też się z nimi widywała, jednak ja w wakacje miałam dużo obozów i wyjazdów dlatego wogóle nie mogłam, czego oczywoście żałowałam. Po wakacjach poszliśmy do gimnazjum: ja razem z J do tego samego, a W do innego. I nagle w październiku W oznajmiła mi, że ona i J ze sobą chodzą. Było to dla mnie jak grom z jasnego nieba, ale mimo zazdraści i smutku, gratulowałam jej i udawałam, że się cieszę. I właśnie wtedy uświadomiłam sobie że też go kocham. Mam dopiero 13 lat, ale ja byłam pewna, że zawsze go kochałam i był moją najbliższą osobą. Gdy potem codziennie widywałam go w szkole próbowałam mu jakoś pokazać, że go kocham. Próbowałam zrobić wszystko, abym się mu chociaż spodobała. Ale nie zauważał. Nie robiłam tego tak super, bo względem jego zawsze byłam okropnie NIEŚMIAŁA! Przez to zakochanie. Nawet na imprezie szkolnej, gdy nie było W tak magicznie nam się mnie za rękę w jednym ze zbiorowych tańców. Przytulił mnie wtedy. I wydawało mi się przez chwilę, że jestem dla niego najważniejsza. Ale niestety, następnego dnia do szkoły naszej przyjechała W i zaczęli sie z J przytulać. Miałam tego dość, więc w czasie weekendu wyznałam mu przez net co do niego czuję. Nie odpisywał kilka godzin. Jednak potem odpisał, że do mnie tego nie czuje, co ja i że to nic nie zmienia w jego relacjach z W. Gdy W dowiedziała się o moim wyznaniu do J, odpisała mi tak, cytuję: ,,nie widzisz, że ja i J się bardzo zbliżyliśmy przez te wakacje i byliśmy dla siebie najważniejsi". Następnego dnia w szkole żartowaliśmy jak dawniej z J i było tak jak dawniej. Gdy jednak chciałam zacząć temat wyznania, odchodził mówiąc że ma coś do załatwienia. Gdy potem na przerwie nie wytrzymałam i weszłam na konto W bo znałam jej hasło, zobaczyłam jej wszystkie rozmowy z J. J pisał tam, że W nie może się ze mną równać, że jestem dnem i to wyznanie nic nie zmienia w ich relacjach i uczuciach. Tak się zasmucilam, że dostałam załamania nerwowego. W życiu tak źle się nie czułam. Od razu wtedy wybiegłam ze szkoły na śnieg i biegłam prosto na tory kolejowe. Na szczęście za mną popędziła koleżanka i zdążyła mnie uspokoić. Cała się trzęsłam, płakałam. Chciałam sie wtedy zabić. Naprawdę. Tak nagle, pod wpływem emocji. I teraz wiem, że nie mam szans. Tysiące nieprzespanych nocy i przepłakanych dni po szkole. Nie odzywam się ostatnio do niego, tylko czasem. Powiedział, źe mnie nigdy nie pokocha. Ale najgorsze jest to, że moje uczucie nie zmienia się w nienawiść, tylko nadal go kocham, ale jeszcze mocniej. Juz się poddałam. To było bez sensu. Myślałam, że to minie, ale nie. Nie potrafię się odkochać, a moje relacje z W są raczej napięte. A tak bym chciała cofnąć czas. Może wtedy mogłabym o niego zawalczyć i być pierwsza. Ale nie. Proszę bardzo o pomoc :(( boję się, że znowu będę mieć takiego doła. Że coś sobie zrobię. On nie jest w moim typie. Ja jestem okropnie nieśmiała, a on wygadany i czarujący chodź niższy ode mnie, ja pryszczata... Bardzo proszę o radę :'( Odpowiedzi blocked odpowiedział(a) o 21:16 Skoro tak o tobie powiedział swojej dziewczynie to jest raczej debilem. Jak można o kimś mówić, że jest dnem?! Ten koleś to cham nie warty twoich uczuć. Przyjaciółka a raczej "przyjaciółka" też nie lepsza. Zamiast cię choc trochę obronić przed jego durnymi tekstami jest zapatrzona w niego jak w obrazek. Uwierz mi, że nie są warci by mieć z tb jakikolwiek kontakt. Lepiej ich unikac, ignorować, zablokować na fb. Jesteś młoda to poznasz innego i lepszego chłopaka i jeszcze 100 razy lepsza przyjaciółkę. A tymi nie warto się przejmować. Młod@@ odpowiedział(a) o 21:16 kiedys znajdzie sie taki ktos kto Cię pokocha,. Bardzo ci współczuje,mam tak samo ;(( Niestety nawet moja przyjaciółka to teraz eks-przyjaciółka ;(( Może sobie pogadamy, i wymyślimy coś żeby nie być cały czas przygnębione. Mam nadzieje że pogadamy o tym ☺♥ nielubie zbytnio radzic w takich sprawach,bo zawsze można żle doradzić,ale ja uważam,że albo należy rzucić koleżanke i o niego walczyć,albo dać sobie z obojgiem spokuj i zająć sie kimś innym...ja to mam szczęście,że mam takiego wspaniałego chłopca,który mi nigdy nic przyktego niepowie ola1s7 odpowiedział(a) o 21:25 to nie jest zakochanie tylko zauroczenie (chwilowe) minie zanim się obejrzysz zajmij się bardziej przyziemnymi sprawami (np. pryszczami o których wspomniałaś w opisie :-) ) ten jeden jedyny sam ciebie znajdzie POZDRAWIAM ( A TAK MIĘDZY NAMI KOBIETAMI to miłość sama przjdziesz zobaczysz bo czasami nasiono wyrośnie i bez podlewania;-) blocked odpowiedział(a) o 14:43 Zeswataj w niespodziewany sposób przyjaciółkę z innym chłopakiem, będzie trudno ale dasz radę :) Uważasz, że ktoś się myli? lub
zapytał(a) o 21:35 Zakochałam się w chłopaku mojej koleżanki... ;/ Moja koleżanka chodzi z Maksem który jest o rok od nas starszy ( My mamy 15 on 16 )I problem jest w tym, że ja się w nim zakochałam.. !Ostatnio na imprezie u niego tak się upił, że zaczął mnie całować.. Mojej kumpeli nie było bo była chora..Nie chce jej stracić ale ja go naprawdę kocham ;(Co robić ?Za najlepszą opowiedz wynagrodzę . I nie piszcie odpowiedzi typu żal itp.. Odpowiedzi Malina;* odpowiedział(a) o 21:36 nie wiem. no zastanów się czy wolisz mieć przyjaciółkę i chłopaka. i nie wiesz czy on cię kocha bo jak mu wyznasz miłość i on powie że cię nie kocha to stracisz ich oboje. wybadaj czy mu się podobasz. i podejmij decyzję. wiesz ona była pierwsza zacznij z nim kręcić to może on sam cie pokocha i z nią zerwie wtedy powiesz że to on właśnie cb wybrał powodzenia ; * ja bym mimo wszystko darowała go sobie bo chłopak kumpeli to świętośćzastanów się kto jest ważniejszy i chyba kumpela co nie?chłopaki to debile i takie jest moje zdanie blocked odpowiedział(a) o 21:37 nie mów jej tego !może cie znienawdzić, serio .miałam podobną sytuacje.. cóż...jest to poważna sprawa bo to chłopak twojej koleżankimyslę, ze mimo to powinnaś być z nią szczera!powiedzieć jej o tym co zaszło na imprezie i że go kochasz!ale nie tak prosto z mostu tylko delikatnie!skoro to twoja najlepsza kolezanka to powinna zrozumieć mimo wszystko moze z nim dalej chodzić i wgl. tylko zeby wiedziała o tej imprezie...ale czy on odwzajemnia twoje uczucia ?to juz inna spawa :/tego nikt oprócz niego nie wie://///// lolaa ;D odpowiedział(a) o 21:39 Kurcze... To trudna sytuacja ... ! ;(Myślę, że musisz wybrać: On albo Ona !Szczerze, to na Twoim miejscu wybrałabym przyjaźń, bo on był nachlany, więc nie wiedziaał co się dzieje! A jak on Cię nie kocha?! Tylko się zbłaźnisz i stracisz przyjaciółkę ! Możesz też czekać, aż oni się rozstaną i do niego dopiero zarywać ! ;) Proszę, nie bądź świnią, która odbiera chłopaków, bo zmarnujesz sobie też status ! nie wiem ale przyjaźń ważniejsza też tak miałam i chłopak odrzucił mnie i kumpelke znalazł sobie jakąś ew czy jakoś tak ;D Uważasz, że ktoś się myli? lub
Zobacz 1 odpowiedź na pytanie: Mam Problem. Zakochałam się w bracie mojej przyjaciółki. Bardzo mi się podoba. Ale czy to ma sens? Przecież ja jestem przyjaciółką jego siostry (chodzimy razem do klasy).fot. Adobe Stock Doskonale pamiętam, co poczułam, kiedy po raz pierwszy zobaczyłam Rafała. Pomyślałam, że patrzę właśnie na swój ideał faceta. Wsiadałam akurat do windy, kiedy podbiegł i przytrzymał mi drzwi. Po chwili zapytał mnie, na które jadę piętro. – Ostatnie – stwierdziłam lekko schrypniętym z podniecenia głosem. – Ja także – uśmiechnął się porozumiewawczo, jakby zauważył, że spotykamy się po raz pierwszy, a już coś nas łączy. Chwilę później stanęliśmy, zaskoczeni, pod tymi samymi drzwiami. Renaty. – W takim razie ty musisz być Dominika – stwierdził mój ideał. – A ty jesteś Rafał – domyśliłam się. I tak poznałam chłopaka mojej najbliższej przyjaciółki, z którym zaczęła chodzić, kiedy ja wyjechałam ze swoim ukochanym na kilka miesięcy za granicę. Miałam nadzieję zostać tam na dłużej, ale mój związek nie przetrwał. Wróciłam do kraju ze złamanym sercem i od razu, zaledwie kilka dni później, wpadłam po uszy; zakochałam się w chłopaku Renaty, zanim jeszcze dowiedziałam się, kim jest. Co za pech! To pół minuty w windzie wystarczyło, aby szybciej zabiło mi serce. I już nic nie mogłam na to poradzić... Oczywiście, skrywałam swoją miłość i nie walczyłam nigdy o to, aby Rafał zwrócił na mnie uwagę. Renatę przecież znałam jeszcze z czasów dzieciństwa i była dla mnie jak siostra. Do głowy by mi nie przyszło zrobić jej takie świństwo, jak poderwanie ukochanego faceta i byłam pierwsza w kolejce, aby cieszyć się jej szczęściem. A była wyraźnie szczęśliwa. I Rafał zresztą też. Ich ślub był dla mnie ciężkim przeżyciem, to szczerze przyznaję. Dniem pełnym rozmaitych wzruszeń. Kiedy jako druhna szłam za nimi do ołtarza, patrzyłam z ukrywaną czułością na przycięte krótko włosy na karku Rafała, wiedząc, że już za kilka dni zaczną się znowu niesfornie kręcić. Ale przecież nie będzie mi nigdy dane zanurzyć w nich dłoni... Zastanawiałam się więc, czy uda mi się pokochać kogoś innego tak szczerze, jak męża przyjaciółki. I przejść z nim w białej sukni po ślubnym kobiercu. – Życzę ci, abyś znalazła tak samo fajnego faceta, jak mój Rafał – powiedziała mi w kilka dni po swoim ślubie Renata. Miałam pewne podejrzenia, że od dawna wie o mojej słabości do swojego męża, znała mnie przecież jak siebie samą i potrafiła wyczytać wszystko w moich oczach. Ale nigdy nie poruszyła tego tematu, a i ja także milczałam. Bo co tu było do gadania? Kiedy klamka zapadła i na ręku Rafała zabłysła ślubna obrączka, nie umartwiałam się, myśląc, że już zawsze będę sama, tylko szukałam nowej miłości. Co i rusz starałam się w kimś zakochać, czasami wręcz desperacko, ale nigdy do końca nie byłam przekonana, że właśnie znalazłam tego jedynego. Czasem to moi mężczyźni ode mnie odchodzili, czasami to ja z nimi zrywałam. I tak mijały kolejne miesiące i lata. Tymczasem moja przyjaciółka w dwa lata po ślubie urodziła córeczkę, Martynkę, która z miejsca stała mi się bardzo bliska. Byłam zachwycona tym dzieckiem i łapałam każdą okazję, aby się nim zajmować. Stałam się taką modelową ciocią i nianią na zawołanie. Zresztą Martynka była naprawdę kochaną dziewczynką. Spokojna i wesoła, z każdym dniem coraz bardziej przypominała Renatę. – To twoja wierna kopia – mówiłam przyjaciółce. – Będzie kiedyś śliczna jak mama. Kiedy mała skończyła trzy latka, zaczęła się dopominać o rodzeństwo. – Chcę braciszka! – powtarzała, aż w końcu Renata zdradziła mi, że starają się o drugie dziecko. Przyznaję, że przez chwilę poczułam wtedy ukłucie zazdrości. Pomyślałam sobie, w czym jestem gorsza od Renaty, że ona ma wspaniałego faceta i rodzinę, a ja nadal jestem sama? Naprawdę nie życzyłam źle swojej przyjaciółce, lecz zwyczajnie miałam nadzieję, że w końcu mnie również się poszczęści. Tylko że w swoich wizjach szczęśliwego życia widziałam najczęściej siebie u boku... Rafała. A nawet Martynkę, która to do mnie mówi „mamo”. Po prostu z obrazka sielskiej rodziny znikała gdzieś Renata, a ja zajmowałam jej miejsce. Teraz dałabym wiele, aby te wizje nigdy się nie spełniły... Tamtego wieczoru opiekowałam się Martynką, bo Renata z mężem poszli na służbowy raut do firmy Rafała. – Jeśli będziemy mieli wrócić później niż o dwunastej, to zadzwonimy – powiedziała mi moja przyjaciółka. Zresztą zawsze tak robili. Poczytałam małej bajki na dobranoc i położyłam ją spać. Następnie jak zwykle poszłam do sypialni moich przyjaciół i swoim wstydliwym zwyczajem wtuliłam na moment twarz w koszule i marynarki Rafała wiszące w szafie. To była jedyna chwila słabości, na którą sobie pozwalałam w ich domu. Potem brałam się w garść. Przez cały wieczór oglądałam w telewizji jakiś nudnawy film i kiedy ostatni raz spojrzałam na zegarek, było już po jedenastej. Pamiętam, że wtedy pomyślałam, iż niedługo powinni przyjść, a potem... zasnęłam. Kiedy się obudziłam, leżałam w niezbyt wygodnej pozycji na kanapie. Spróbowałam się pozbierać, żeby mnie nie zastali takiej rozmemłanej i spojrzałam na zegarek. Była druga w nocy, co odkryłam z zaskoczeniem. „Boże, Renata pewnie dzwoniła, a ja jej nie słyszałam!” – przestraszyłam się i złapałam za komórkę, ale na ekranie nie wyświetliło mi się ani jedno nieodebrane połączenie lub SMS, którego nie przeczytałam. Zaniepokoiło mnie to bardzo, bo to była przecież rzecz kompletnie niepodobna do Renaty, która potrafiła zadzwonić w środku przyjęcia, aby tylko się dowiedzieć, co się dzieje z małą. Zerwałam się, przemyłam oczy zimną wodą i spróbowałam zadzwonić do mojej przyjaciółki. Nie odebrała, Rafał także. W obu komórkach po kilku sygnałach włączyła się poczta głosowa. Zrobiłam więc sobie kawę i czekałam... Aż do rana. Kiedy koło siódmej zadzwonił mój telefon, podskoczyłam jak oparzona. Jego dźwięk przeszył ciszę jak brzytwa. To był Rafał, ale mówił takim głosem, że go prawie nie poznałam. Bełkotał, jakby był pijany i w pierwszym momencie za takiego go wzięłam. Ale z tego, co mówił, powoli wyłaniała się straszna prawda. Kiedy przed dwunastą wracali z imprezy z żoną do domu, mieli pod miastem wypadek. Prowadziła Renata, bo ona jak zwykle nie piła ani kropelki. Nie wiadomo więc, dlaczego w pewnym momencie straciła panowanie nad kierownicą i wpadła na drzewo. Odniosła w tym wypadku poważne obrażenia. Leżała w śpiączce na oddziale intensywnej terapii, a jej stan określono jako bardzo ciężki. Rafał był lżej ranny, ale także musiał zostać w szpitalu i pytał, czy mogłabym jeszcze przez jeden dzień zająć się Martynką, dopóki nie przyjedzie jego mama. Zgodziłam się i był to najgorszy dzień w moim życiu. Wszystko we mnie wyło i chciałam natychmiast pojechać zobaczyć moją przyjaciółkę. Potrzymać ją za rękę, szeptać jej słowa otuchy. Ale musiałam zachować zimną krew i ukryć przed trzylatką swoje emocje. Mała pytała o rodziców, ale w sumie niewiele. Była do mnie przecież przyzwyczajona. Grzecznie zjadła śniadanie, a potem zabrałam ją do zoo, sądząc, że tam, kiedy zajmiemy się oglądaniem zwierzątek, zdołam jakoś przetrwać ten dzień. Ale na miejscu okazało się, że nie było to łatwe... Małej buzia się nie zamykała, kiedy wspominała, że już tu była kiedyś z mamusią. Pokazywała mi różne zwierzątka i opowiadała mi o nich zabawnym tonem dorosłego człowieka, a ja słyszałam w jej słowach styl opowieści Renaty i zastanawiałam się, czy za kilka lat będzie jeszcze pamiętała, co zwiedzała z mamą. I czy ma z tej wyprawy zdjęcia, bo być może to będą ich ostatnie fotografie razem... Nie wiem, dlaczego cały czas przytłaczało mnie przekonanie, że Renata nie przeżyje... I faktycznie, po południu dostałam telefon od jej mamy, że są u niej w szpitalu i że zdążyli w ostatniej chwili. A ja nawet nie miałam szansy pożegnać się ze swoją przyjaciółką... Pogrzeb Renaty był dla mnie traumatycznym przeżyciem. Tym bardziej że miałam wrażenie, jakby ziszczał się mój sen. Byłam tam, stałam przy Rafale, trzymałam za rękę Martynkę, a Renaty z nami nie było. Ona spoczywała w trumnie i za chwilę miała stać się dla nas tylko wspomnieniem... Nie byłam w stanie spojrzeć w oczy ani temu dziecku, które jeszcze niewiele rozumiało z tego wszystkiego, co się działo wokół niego, ani rodzicom mojej przyjaciółki. Miałam wrażenie, że wszyscy za moment zrozumieją, jaką odegrałam rolę w tej całej historii i oskarżą mnie o to, że swoimi fantazjami sprowadziłam na Renatę nieszczęście. Po pogrzebie dziadkowie postanowili wziąć Martynkę na jakiś czas do siebie. Tata Renaty był już bowiem na emeryturze, a mama wzięła zaległy urlop, aby zaopiekować się wnusią i pomóc jej przejść przez pierwsze chwile bez mamy. Rafał został sam ze swoim bólem i wszyscy doradzali mu, aby także gdzieś wyjechał, wypoczął. Tak zrobił i nie wiem, gdzie był. Po prostu zniknął na cały miesiąc. Zastanawiałam się w tym czasie wielokrotnie, czy powinnam do niego zadzwonić i naprawdę mnie kusiło, aby to zrobić, ale... hamowały mnie moje intencje. Dobrze wiedziałam, że teraz, kiedy Renata nie żyje, nic mnie już nie powstrzyma przed tym, aby spróbować zagarnąć Rafała dla siebie. No i jak by to wyglądało? Jak mogłabym później spojrzeć w oczy dziecku mojej przyjaciółki i jej rodzinie? Przecież nie wolno korzystać na czyimś nieszczęściu. Nadszedł jednak czas, gdy zmieniłam zdanie... Pewnego dnia, zaledwie kilka miesięcy po śmierci Renaty, piłam kawę z jej mamą. Rozmawiałyśmy trochę o życiu, trochę milczałyśmy i w pewnym momencie pani Jola sama z siebie zasugerowała, że może powinnam związać się z Rafałem. – Ja? To nie wchodzi w grę – mimo zaskoczenia natychmiast odrzuciłam jej sugestię, czując jakieś niebezpieczeństwo. Miałam wrażenie, że ona mi coś zarzuca. Nieuczciwość w stosunku do jej córki? Przestraszyłam się, że musiała zauważyć, jak patrzę na jej zięcia i teraz mi wypominała nielojalność wobec Renaty. Ale zaraz potem zorientowałam się, że pani Jola wcale nie ma do mnie o nic pretensji. Ona mnie tylko... prosi, żebym zaopiekowała się jej zięciem i wnuczką. – Tak sobie pomyślałam, że jesteś sama... Może byś więc zechciała, sama nie wiem, jak to określić, poświęcić się? Rafał cię przecież lubi, a Martynka wprost kocha! I on to naprawdę docenia, kim jesteś dla jego córeczki. Może udałoby się wam zostać parą? Tak bardzo się bowiem boję, że Rafał ożeni się z kimś nieodpowiednim, kto zrobi krzywdę Martynce. Sama wiesz, jakie potrafią być macochy... Słuchałam tego wywodu pani Joli, wstrzymując oddech. „Oto znalazłam niespodziewaną sojuszniczkę, która pomoże otworzyć mi bramę do raju!” – pomyślałam sobie zaskoczona takim obrotem sprawy. I mając błogosławieństwo matki mojej zmarłej przyjaciółki, już bez wyrzutów sumienia zatroszczyłam się o Rafała. Przyznam, że nie był zaskoczony moją aktywnością. Myślę, że zawsze wiedział, iż mam do niego słabość. Z ogromną ulgą przyjął moją pomoc w zmaganiach z codziennymi sprawami, którymi do tej pory zajmowała się Renata. A że dodatkowo połączył nas także seks... Pierwszej nocy, którą spędziłam z Rafałem, czułam się, jakbym zdradzała moją przyjaciółkę. Było to uczucie dominujące, które przytłoczyło mnie tak, że omal nie zrezygnowałam z tego związku. Potem jednak postanowiłam wziąć się w garść, tłumacząc sobie, że moja ofiara nie zwróci jej przecież życia. No i chodziło także o przyszłość Martynki... Tłumacząc się dobrem dziecka, powoli zajęłam miejsce Renaty. I stało się to zaskakująco szybko. Czasami nawet byłam tym przerażona, że tak łatwo jest wymienić jednego człowieka na drugiego. Uświadomiłam sobie także, że od dawna podświadomie żyłam sprawami swojej przyjaciółki i dlatego tak miękko weszłam w jej rolę... Może dlatego nigdy nie stworzyłam poważnego związku z innym mężczyzną, bo oszukiwałam samą siebie, iż tego chcę, podczas gdy myślałam tylko o Rafale? Teraz gdy miałam go dla siebie, powinnam być szczęśliwa. I chyba byłam, przynajmniej przez pierwsze dwa lata. W tym czasie nasi przyjaciele przyzwyczaili się do tej nieoczekiwanej zmiany miejsc i przestali komentować to, co zrobiłam. Wydawało się więc, że już nic nie zagraża mojemu związkowi, tym bardziej że udało mi się namówić Rafała na ślub. Taki prawdziwy, przed ołtarzem. Kiedy teraz patrzę na film, który wtedy został nakręcony, zastanawiam się, jak mogłam nie zauważyć, że to wszystko było tylko jakąś farsą. Ja w białej sukni, Rafał we fraku i Martynka sypiąca nam kwiaty. Ona jedna wydawała się być naprawdę ucieszona z tej uroczystości. Po ślubie zapytała mnie nawet nieśmiało, czy skoro jestem żoną jej taty, to może do mnie mówić „mamo” zamiast „ciociu”. Marzyłam o takiej chwili i powinnam być uradowana tą propozycją, ale... wtedy po raz pierwszy coś we mnie pękło. Poczułam, że chyba posunęłam się za daleko. – Kochanie, jeśli tylko chcesz, możesz do mnie tak mówić, ale pamiętaj, że jestem tylko przyjaciółką twojej mamy. Kocham cię bardzo, ale cię nie urodziłam – powiedziałam. – Wiem, i też cię kocham – przytuliła się do mnie Martynka. Myślę, że to wyznanie dużo dla nas znaczyło. Od tamtej pory córka Renaty zaczęła nazywać mnie „swoją drugą mamą”. I to nam obu odpowiadało. Cieszyłam się, że udało mi się nawiązać z Martyną więź, która pozwala uszanować także pamięć Renaty, ale to jednak nie uratowało mojego związku z Rafałem. Myślę, że po prostu długo chciałam wierzyć w to, że on mnie kocha tak samo, jak kiedyś kochał moją przyjaciółkę. Dlatego przymykałam oko na jego zdrady. Nigdy nie był ze mną szczery, nigdy też nie znaczyłam dla niego tyle, ile jego pierwsza żona. Po prostu byłam wygodnym rozwiązaniem w trudnym momencie jego życia. Sama mu się podłożyłam, sama o niego zabiegałam, usuwając mu spod nóg wszelkie kłody. Poddał się więc moim działaniom niczym terapii, a kiedy po kilku latach okrzepł i przestał mnie potrzebować... poprosił mnie o rozwód. Mimo wszystko nie spodziewałam się takiego rozwoju sytuacji. Sądziłam, że Rafał będzie ze mną na zawsze, bo jest mu tak wygodnie. A tymczasem on zakochał się w innej kobiecie i postanowił rozpocząć z nią nowe życie. Wiadomość, że jego ukochana spodziewa się ich wspólnego dziecka, była dla mnie ciosem w samo serce. Także dlatego, iż zdałam sobie sprawę, że mnie nigdy nie poprosił o to, abym urodziła mu potomka. Musiała wystarczyć mi Martynka. No właśnie, Martynka... – Dlaczego chcesz zmienić życie swojej córki w piekło? Dobrze wiesz, że straciła już jedną matkę, a teraz odbierasz jej mnie? – zaatakowałam Rafała wierząc, że przecież kocha swoją córkę i będzie chciał dla niej jak najlepiej. Miałam złudną nadzieję, że może jednak mnie nie porzuci? Tymczasem on miał już na to gotową receptę... – Masz rację i dlatego chciałbym cię poprosić, aby Martynka została z tobą – padła nagle z ust mojego męża propozycja. – Wiem, że ją kochasz, ona zresztą ciebie także i będzie jej z tobą dobrze. Znaczne lepiej niż ze mną. I tak po moim rozwodzie z Rafałem córka mojej przyjaciółki została ze mną. Wychowuję Martynkę najlepiej, jak umiem, i mam nadzieję, że Renata byłaby z tego zadowolona. Nie wiem sama, jak mam traktować tę całą sytuację. Czy los mnie pokarał za moje grzeszne myśli i odebrał mi jednak Rafała, czy też nagrodził mnie za to, że miałam serce dla Renaty i jej rodziny, i dał mi w nagrodę Martynę? Wolę myśleć, że jednak to drugie… Więcej listów do redakcji:„Adoptowaliśmy chłopca. Po 7 latach postanowiłam, że oddamy go z powrotem do domu dziecka”„Nie mieszkam z mężem, bo ciągle się kłócimy. Spotykamy się 2 razy w tygodniu i w weekendy”„Mąż miał na moim punkcie obsesję. Nie chciał się mną z nikim dzielić. To doprowadziło do tragedii” Zakochałam się w chłopaku którego prawie nie znam, co zrobić? 2012-08-24 22:31:38; Zakochałam się w chłopaku którego praktycznie nie znam, co zrobić? 2013-06-01 20:21:21; co zrobić gdy się zakochałam w chłopaku z klasy 2010-07-18 19:55:41; Chyba zakochałam się w chłopaku z klasy! co mam zrobić? 2011-11-05 16:18:32; Zakochałam zapytał(a) o 10:06 Zakochałam się w chłopaku mojej przyjaciółki! Co zrobić? Sprawa wygląda tak. On jest zakochany w Karolinie (mojej przyjaciółce) ona chyba też chociaż mają wiele kryzysów. Gdy byli ze sobą pokłóceni zaczęłam pisać z Kamilem (chłopak przyjaciółki). Okazał się bardzo miły, zaczęłam coś do niego czuć. A teraz cały czas o nim myślę. Postanowiłam, że muszę o nim zapomnieć. Ale jak pisaliśmy to wygadałam się mu , że się zakochałam w kimś. On oczywiście pytał w kim. Ja powiedziałam, że w kimś z drugich klas. Gdy miałam już iść wysłałam mu buźkę :*, on mi też. Na drugi dzień, gdy zobaczyłam, że on się pogodził z Karoliną, chodzili razem, całowali się, zrobiło mi się tak ciężko, przestałam się do niego odzywać. Kamil później do mnie napisał i czy jestem na niego obrażona. Ja powiedziałam, że nie. A on się zapytał mnie czy może to w nim się zakochałam. Ja oczywiście zaprzeczyłam. A on wyjaśnił to tym, że zaczęłam wysyłać my buźki, a teraz tak nagle przestałam się do niego odzywać. Wkurzyłam się na niego. Jak poszedł napisałam mu, że jak mu to bardzo przeszkadzało to już więcej nie wyśle mu tej buźki, i wgl to była nasza ostatnia rozmowa, bo to może wyglądać jak zakochanie. Na drugi dzień bardzo mnie przepraszał za to pytanie i prosił, żebym nie mówiła Karolinie. Chciał żebym z powrotem się do niego odzywała. Ja go nie słuchałam. Gdy wróciłam do domu, położyłam się, bo poczułam zmęczenie. Zdecydowałam, że powiem mu prawdę. Napisałam mu sms-a że to w nim się zakochałam, żeby nic nie mówił Karolinie i lepiej będzie jak nie będziemy się do siebie odzywać, bo mniej boli. Później gdy weszłam na GG on też był. I powiedział, że nie chce żebym była na niego zła. Żeby było tak jak kiedyś. Ja napisałam, że nie wiem czy będę tak potrafiła. Kamil napisał że musi mi coś powiedzieć. Miałem tak czas kiedy zastanawiałem się miedzy tobą a Karoliną. Zacząłem coś do cb czuć, ale kocham Karolinę. Zostańmy przyjaciółmi. Zgodziłam się. Ale ja nadal go kocham co robić.? Odpowiedzi Serduszko czy ciebie coś boli.? To jej przyjaciółka !Ja ci polecam znaleźć w nim jakieś wady :-) bądzcie przyjaciółmi, to chyba najrozsądniejsze;/oczywiście możesz o niego walczyć ale stracisz przyjaciółkę a on i tak woli karolinęmusisz sie z tym pogodzić niemożesz odbić chłopaka się w kimś innym i ci przejdzie zakochanie do Kamia Wiem że to nie będzie dla Ciebie łatwe, ale zapomnij o tym że go kochasz. Postaraj się robić wszystkożeby było tak jak dawniej miedzy wami czyli po przyjacielsku wszystko. To jest chłopak Twojej przyjaciółki a odbicie facete przyjaciółce jest najgorszym zdzierstwem jakie można zrobić. Pamiętaj chłopaka znajdziesz nie jednego , ale przyjaciół ma sie na całe życie :) Powodzenia Niech on chodzi z twoją przyjaciółką a jak zerwie to weź go dla sb blocked odpowiedział(a) o 10:08 Spróbuj o nim zapomnieć i zadaj sobie pytanie "czy miłość jest warta przyjaźni?" na pewno spotkasz jeszcze wielu chłopaków a teraz gdybyś powiedzmy zaczęła chodzić z Kamilem to pewnie już byś nie była przyjaciółką Karoliny. Ale nie martw się bedzie jeszcze wielu chłopaków. ;D Wytłumacz sobie, że to nie twój chłopak. Jeszcze spotkasz innego ;) Uważasz, że znasz lepszą odpowiedź? lub
zapytał(a) o 17:24 Zakochałam sie w chłopaku koleżanki! Dobra to poważne!Więc moja NAJ NAJ zakochała się w pewnym chłopaku z naszej klasy!Po pewnym czasie była dyskoteka szkolna... było fajnie do pewnego momentu...On podszedł i zapytał czy zatańczę(a on tańczy bosko)!Niestety odmówiłam mu!:( Do tej chwili chcę cofnąć czas (niestety się nieda)!Mam wrażenie że zblirzyliśmy się do siebie bo on napusał mi swoje inicjały na końcu zeszytu i dopisał serduszko!Czy gdy poprosi mnie o chodzienie mam się zgodzić?! Aha jeszcze jedno oni nie chodzą! Ostatnia data uzupełnienia pytania: 2012-03-29 17:24:33 To pytanie ma już najlepszą odpowiedź, jeśli znasz lepszą możesz ją dodać 1 ocena Najlepsza odp: 100% Najlepsza odpowiedź blocked odpowiedział(a) o 17:26: no tak przecież nie możesz zranić jego i siebie jeśli to twoja naj to to zrozumie a jeśli nie to nie jest naj przyjaciółka - i tyle ;) Odpowiedzi Rób sobie co chcesz, ale że chciał z Tobą zatańczyć i napisał Ci swoje inicjały z serduszkiem na końcu zeszytu to jeszcze nie świadczy o jego bezgranicznej miłości do Ciebie... Uważasz, że ktoś się myli? lub
zakochałam się w chłopaku który ma dziewczyne 2011-01-06 14:43:27 Zakochałam się w chłopaku , który jest ode mnie starszy o 5 lat. Nawed go nie znam tylko pisze z nim czasem na gg. On ma dziewczyne i wie że ja sie w nim bujam
fot. Adobe Stock Po rozwodzie i wyprowadzce z domu, moje życie bardzo się zmieniło. W firmie wziąłem dodatkowe obowiązki i nie miałem najmniejszej ochoty na życie towarzyskie. Nawet na spotkania z kumplami w knajpach. W zupełności wystarczył mi samotny browarek przed snem. Z czasem jednak zacząłem odczuwać bezsens takiego życia, zwłaszcza że byłem facetem dopiero po czterdziestce i wciąż jeszcze miałem swoje marzenia i pragnienia. Więc z czasem zacząłem spotykać się z różnymi dziewczynami, ale jakoś nie mogłem natrafić na taką, która by mi się naprawdę spodobała. Dopiero ta Magda Poznałem ją na forum internetowym. Podobały mi się jej spostrzeżenia, pełne humoru i radości życia wypowiedzi na różne tematy. Chociaż sama była kobietą po przejściach i to nie byle jakich. Zaczęliśmy do siebie pisać, potem rozmawiać przez telefon i trwało to dobrych kilka miesięcy. Mimo że spędzaliśmy ze sobą sporo czasu na tych komunikatorach, poznawaliśmy się coraz lepiej, to jednak tak do końca jeszcze się nie znaliśmy, bo nie widzieliśmy się na żywo. Głównie dlatego, że dzieliła nas duża odległość. Ona była przysłowiową córką rybaka z Kaszub, a ja góralem z dziada pradziada. I chociaż kilkakrotnie planowaliśmy spotkanie gdzieś w połowie drogi, w ostatniej chwili zawsze coś na przeszkodziło. A spotkać się z nią miałem wielką ochotę. Magda była atrakcyjną kobietą, mogącą się spodobać nawet najbardziej wybrednemu mężczyźnie, a ja znowu taki za bardzo wybredny nie byłem. Zdjęcia, które mi przesłała zrobiły na mnie spore wrażenie. I wreszcie nadarzyła się prawdziwa okazja, nie mogłem jej przepuścić. Firma wysyłała mnie w delegację na drugi koniec kraju, do miasta oddalonego zaledwie o kilkadziesiąt kilometrów od miejsca, gdzie mieszkała Magda. Natychmiast do niej zadzwoniłem. – Witaj, mój przyjacielu z gór – usłyszałem jej lekko zaspany głos. – Ojej, chyba cię obudziłem, przepraszam – poczułem wyrzuty sumienia. – Ale koniecznie muszę ci coś powiedzieć. Magda była pielęgniarką w szpitalu, często brała nocne dyżury, bo chodziła jeszcze na jakieś kursy. – Właśnie zamierzałam wstać – potężnie ziewnęła. – Mów, co u ciebie, góralu. – Same dobre rzeczy – zacząłem jej opowiadać o swojej delegacji, o tym, że możemy się wreszcie spotkać, bo będę niedaleko niej i jak pozałatwiam sprawy służbowe, to wpadnę do jej miasteczka. Prawdę powiedziawszy, oczekiwałem wielkiego aplauzu z tamtej strony, w komórce jednak zaległo milczenie. – Hej, jesteś tam? – przynagliłem ją, trochę zdziwiony tą ciszą. – Jestem, jestem, ale myślę – usłyszałem. – Bo wiesz, że ja nie mam za bardzo warunków na spotkanie, w domu jest małe dziecko… – urwała. Przecież doskonale wiedziałem, że Magda nie ma swojego mieszkania. Po rozwodzie przeprowadziła się do swojej koleżanki z pracy, też pielęgniarki, wychowującej samotnie czteroletniego synka. Miała u niej swój pokój, zajmowała się też małym, pomagała Alicji. Nawet tak ustalały swoje grafiki dyżurów w szpitalu, żeby zawsze jedna z nich mogła być w domu. Zwłaszcza że mały, chociaż chodził do przedszkola, często chorował. Rozumiałem więc jej sytuację. – Magda, co ty, przecież znasz mnie nie od dzisiaj i wiesz, że ci się nie zwalę na głowę do domu i to nie twojego jeszcze – roześmiałem się. – Spotkamy się w kawiarni, napijemy wina, wreszcie będę mógł cię uścisnąć, może nawet pocałować – zawiesiłem głos. – Wynajmę pokój w jakimś hotelu, będzie fajnie, zobaczysz. – No tak, masz rację, na pewno będzie fajnie – odparła, ale znowu nie usłyszałem w jej głosie entuzjazmu. Czyżby obawiała się spotkania ze mną? Podobałem się jej, tyle razy mi mówiła, że wyglądam na przystojnego faceta, że świetnie się dogadujemy i w ogóle… No więc, o co jej mogło chodzić, ona przecież też mi się podobała i to jeszcze jak! Chciałem jak najszybciej ją zobaczyć, wziąć w ramiona, poczuć zapach jej perfum, ciepło jej ciała. Pragnąłem tej kobiety jak diabli i wiedziałem, że już niedługo wszystkie moje oczekiwania wobec niej mogą się spełnić. Spotkaliśmy się na starym mieście, w urokliwej, przytulnej kafejce. Patrząc na kobietę siedzącą naprzeciwko mnie, nie wierzyłem własnemu szczęściu. Na żywo była jeszcze ładniejsza niż na zdjęciu, miała w sobie to coś, trudno to nazwać..., coś, co przyciągało mnie jak magnes. Miała idealną wręcz figurę, duży biust, widoczny pod obcisłym sweterkiem, wielkie zielone oczy, włosy rozrzucone na ramionach, wąskie dłonie z długimi palcami… I ten głos, wibrujący radością, optymizmem, śmiechem. To wszystko, co najbardziej podobało mi się w kobiecie. Po dwóch godzinach rozmowy wydawało mi się, że znam ją od zawsze, że była w moim życiu od dawna, i miałem nadzieję, że zechce w nim pozostać. W mojej głowie powstawał już plan na dzisiejszą noc – mój pokój hotelowym, szampan, chwile pełne uniesień i szalonego seksu. Tak bardzo chciałem, żeby spędziła tę noc razem ze mną... Jednak po jakimś czasie Magda rozwiała moje marzenia. Spojrzała w pewnej chwili na zegarek i westchnęła. – Jest wspaniale, naprawdę, nawet nie sądziłam, że tak nam szybko upłynie czas – pocałowała mnie w policzek. – Strasznie cię przepraszam, ale mam dzisiaj nocny dyżur, za chwilę muszę lecieć, przygotować się jeszcze… – Chyba żartujesz – popatrzyłem na nią zdumiony, poczułem się tak, jakby wymierzyła mi policzek. – Myślałem, że spędzimy razem więcej czasu, tę noc, że ty też tego chcesz. – No przecież świat się nie kończy na dzisiejszym wieczorze, prawda? – śmiała się, patrząc na moją minę. – I jutro też jeszcze nie wyjeżdżasz, więc wszystko przed nami – pochyliła się nade mną tak, że musnęła piersiami moje ramię, pocałowała mnie znowu, tym razem w usta, szybko, przelotnie. Poczułem zapach jej ciała, zrobiło mi się gorąco… – Sorry, ale muszę już lecieć. Nawet nie zdążyłem jej zaproponować, że ją odprowadzę, a już jej nie było. Zostałem sam przy stoliku. Zamówiłem dużą wódkę, bo jakoś się musiałem znieczulić, jeden browarek nie wystarczyłby mi tym razem. Dwie godziny później siedziałem już przed telewizorem w pokoju hotelowym, gdy odezwała się komórka. Na wyświetlaczu pojawiło się imię: Magda. Na moment zabłysła mi nadzieja, że może udało się jej zamienić w ostatniej chwili ten dyżur i noc będzie nasza. Jednak moja radość nie trwała długo. – Ja cię przepraszam, naprawdę – usłyszałem jej zmartwiony głos. – Alicja ma problemy, nie może poradzić sobie z kranem w kuchni, wciąż leje się woda, nie mógłbyś podjechać do niej i zobaczyć, bo już późno, nie znajdzie żadnego speca, a ty przecież znasz się na hydraulice – mówiła szybko, zdenerwowana. – Pewnie, że znam się – odparłem, ale bez większego entuzjazmu. Bo jednak perspektywa grzebania się w cieknącym kranie nie była zbyt zachęcająca. Ale co miałem robić, nie mogłem odmówić Magdzie. – Mogę zobaczyć, w czym rzecz, ale ja nie mam żadnych narzędzi… – Alicja ma wszystko, zostało po jej mężu – zapewniła Magda. – Zapisz sobie adres, ja już jej mówiłam, że do ciebie zadzwonię, więc spokojnie, otworzy ci, tylko się pospiesz, ta woda wciąż się leje. Rozłączając się, pomyślałem, że los nade mną czuwał, że na tej jednej wódce się tylko skończyło. Bo co ja bym Magdzie powiedział, gdybym się w tej knajpie lepiej zaprawił. Jak nic, straciłbym w jej oczach. Drzwi otworzyła mi wysoka brunetka, na pierwszy rzut oka bardzo atrakcyjna kobieta, w krótkiej, obcisłej spódniczce, odsłaniającej wysoko uda. Miała świetne nogi, tego nie dało się nie zauważyć, nawet w słabo oświetlonym korytarzu. I przyszło mi do głowy, że ci faceci chyba nie wiedzą, co robią, że zostawiają takie laski, jak Magda i ta jej przyjaciółka. No ale prawdę powiedziawszy, moja eksżona też była niczego sobie… – Ty jesteś pewnie Karol – kobieta wyciągnęła do mnie rękę. – Tyle o tobie słyszałam od Magdy – uśmiechnęła się. – Ale wchodź dalej, ten cholerny kran nie chce się zamknąć – pociągnęła mnie lekko w głąb mieszkania. Korytarz był ciemny i długi, mieszkanie należało chyba jeszcze do tych przedwojennych. – To jest pokój Magdy – wskazała na lekko uchylone drzwi. – Ten mojego synka, śpi już i wreszcie moje królestwo – machnęła ręką w stronę oświetlonego słabym blaskiem małej lampki sporego pokoju, w którym włączony był telewizor. – Bardzo ładne mieszkanie – odparłem kurtuazyjnie, nie bardzo rozumiejąc, po co ona mi to wszystko pokazuje. W kuchni rzeczywiście z kranu lała się woda, cienkim strumyczkiem. Podszedłem bliżej, od razu się zorientowałem, że coś jest nie tak z uszczelką. – Masz jakieś narzędzia, klucze? – spytałem kobietę. – Jasne, zostały w spadku po byłym mężu – zaśmiała się i pochyliła się do najniższej szuflady. Jej spódniczka podjechała jeszcze wyżej, a wypięta pupa stanowiła całkiem przyjemny widok. – To ty teraz sobie usiądź wygodnie przed telewizorem, a ja biorę się za robotę – uśmiechnąłem się. – No co ty, przygotuję ci jakąś kolację, pewnie zgłodniejesz, jak skończysz – zaczęła się kręcić po kuchni. Z kranem nie było większego problemu, wystarczyło tylko docisnąć mocniej uszczelkę i solidnie go dokręcić. Ale przy okazji sprawdzając resztę, zauważyłem, że rura odpływowa jest wilgotna, jakby była nieszczelna. – Zobacz, za chwilę z tego też poleje ci się woda – powiedziałem. – Przyjrzę się temu, może wystarczy silikon – zauważyłem tubę tego uszczelniacza w skrzynce z narzędziami. Położyłem się na plecach i wsunąłem do środka szafki, żeby lepiej zlokalizować miejsce przecieku. Ale teraz, gdy z kranu już nie ciekło, nie widać było, gdzie z rury wypływa woda. – Odkręć kran – poprosiłem Alicję. – Dam ci znać kiedy – wsunąłem się głębiej w szafkę. – No, teraz – powiedziałem, obserwując uważnie złącze rury. Nawet do głowy mi nie przyszło, że ta kobieta wykona moje polecenie w taki właśnie sposób. Stanęła w tej swojej krótkiej spódniczce w rozkroku, prawie tuż nad moją głową. Słyszałem, że odkręciła kran, pod palcami, trzymającymi rurę poczułem po chwili wilgoć, ale mój wzrok nie schodził ze skrawka białego materiału majtek, między jej nogami, który więcej odsłaniał niż zasłaniał. Poczułem, jak robi mi się gorąco… I to nie tylko na twarzy. – No i jak, widzisz, gdzie cieknie? – usłyszałem głos Alicji. Poruszyła się przy tym tak, że dotknęła stopą mojego ramienia, a potem szyi. Jej uda się rozsunęły lekko, zobaczyłem miedzy nimi więcej, niż mogłem sobie kiedykolwiek wyobrazić… – Widzę – odparłem cicho. I sam nie wiem, jak to się stało, ale moja ręka powędrowała w górę, dotknąłem lekko jej uda, przesunąłem ją wyżej. Nie zaprotestowała, a nawet jakby mnie zachęciła, śmiejąc się cichutko. Nie wytrzymałem. Zerwałem się z podłogi, wziąłem ją w ramiona, pocałowałem. – Karol, no co ty – patrzyła na mnie przekornie, ale w jej oczach widziałem zaproszenie, jej rozchylone usta jakby czekały... Wziąłem dziewczynę na ręce, zaniosłem do jej pokoju, położyłem na łóżku. Jeszcze tylko wyłączyłem pilotem telewizor… Była czwarta rano, gdy Alicja mnie obudziła. Zdumiony patrzyłem na tę kobietę, pochylającą się nade mną. Miała zmęczoną twarz, w jej oczach nie było uśmiechu, już nie wydawała mi się taka atrakcyjna jak wczorajszego wieczoru. – Chyba powinieneś już iść – powiedziała. – Fajnie było, jesteś super facet, ale chyba nie mój, prawda? W tym momencie dopiero dotarło do mnie, co się stało. Przyjechałem do Magdy, dziewczyny, w której byłem prawie zakochany, a przespałem się z jej przyjaciółką. O kurde, ale się porobiło… – Nie powiesz Magdzie, prawda? – popatrzyłem z niepokojem na Alicję, ubierając się w pośpiechu. – Uciekaj już – potrząsnęła głową. – Jasne, że nic nie powiem. Nie czułem się dobrze, męczył mnie moralny kac. Ale w końcu to była tylko jedna noc, miałem nadzieję, że Magda nigdy się o niej nie dowie. Odsypiałem jeszcze tę noc, gdy zadzwoniła Magda. Zaprosiła mnie do siebie na kawę, przepraszając jednocześnie, że wczorajsze nasze spotkanie nie było takie, jakiego się spodziewałem. Odetchnąłem z ulgą, więc Alicja nie wygadała się jednak. Zebrałem się szybko, chciałem ją zobaczyć zaraz, natychmiast. Gdy otworzyła drzwi, spojrzała na mnie ze zdziwieniem. – Nie spodziewałam się, że będziesz tak prędko – popatrzyła na krótki szlafroczek, w który była ubrana. – Nockę w pracy miałam ciężką, odsypiałam, nie zdążyłam jeszcze się przebrać – ziewnęła. – Przecież jesteś u siebie, możesz chodzić nawet nago – zażartowałem. Magda była tak seksowna w tym skąpym ciuszku, tak ładnie się poruszała, podając mi kawę. Gdy się schyliła nad stolikiem, szlafroczek rozchylił się, zauważyłem, że nie miała na sobie stanika. I chyba nic innego też nie… Dreszcz przeszył moje ciało. Uśmiechnąłem się do niej, ona odpowiedziała tym samym, ocierając się lekko biodrem o moje ramię. – Dziękuję za ten kran – powiedziała ciepło. – Nie wiem, jakby Ala poradziła sobie bez ciebie, byłeś lepszy niż pogotowie remontowe. – To nic wielkiego, ja jestem taka złota rączka, wszystko chyba potrafię naprawić – odparłem z dumą. – To może zerkniesz do kontaktu w moim pokoju, coś nie łączy, musiałam kompa na przedłużaczu podłączyć – powiedziała Magda. Zepsuty kontakt był pod ciężkim biurkiem, na szczęście jakoś udało mi się wczołgać pod nie, z kilkoma narzędziami. Po chwili zorientowałem się, że będzie mi potrzebny jeszcze jeden śrubokręt. – Kurde – mruknąłem pod nosem ze złością, bo to znaczyło, że znowu się muszę gramolić pod biurko. – Stało się coś? – spytała Magda, podchodząc do mnie. – Nie zabrałem wkrętaka krzyżakowego, a będzie potrzebny – odparłem, unosząc głowę. – Może mi podasz, jest w skrzynce, taki żółty… Nie wiem, czy zrobiła to specjalnie, ale pochyliła się nad skrzynką z narzędziami w taki sposób, że jej krótki szlafrok odsłonił wszystko to, co miała pod nim. A było na co patrzeć, jej pośladki były wyjątkowo zgrabne… I nie tylko pośladki. W życiu nie usunąłem tak szybko żadnej awarii Po kilku minutach kontakt był naprawiony, a ja stałem przed Magdą, obejmując ją i tuląc do siebie. Nie stawiała oporu, chyba czekała właśnie na ten gest z mojej strony. Jednym ruchem rozwiązałem pasek jej szlafroczka, zsunąłem jej go z ramion, z szelestem opadł na podłogę. Całując ją, pociągnąłem kobietę na łóżko… Następne dwie godziny spędzone z Magdaleną, były spełnieniem wszystkich moich marzeń i pragnień, jakie z nią łączyłem. Żegnając się z nią później, obiecałem, że wrócę, jak będę mógł najszybciej, nie czekając na okazyjną delegację. A Magda uśmiechała się tylko, patrząc mi w oczy, głowę miała lekko przechyloną w bok, jakby z przekorą. Taką ją zapamiętałem. Odtwarzałem ten obraz w pamięci przez całą powrotną drogę do domu, nocnym pociągiem. Ale dreszcze mnie przechodziły na samo wspomnienie chwil spędzonych z tymi dwiema kobietami. No przecież nikt by mi nie uwierzył, żaden z kumpli, gdybym im opowiedział, co mi się przydarzyło. Liczyłem na tak niewiele, a dostałem aż tyle. I jakoś tak się dumnie i wspaniale poczułem. Postanowiłem to powtórzyć w niedługim czasie. Oczywiście tylko z Magdaleną. Kubeł z zimną wodą w postaci maila od Magdy szybko ostudził moje zapały. W wiadomości zatytułowanej „Test” pisała mi, że zarówno jej małżeństwo, jak i Alicji rozpadły się z powodu zdrad ich mężów. I obie postanowiły być bardzo ostrożne w szukaniu tego miodku, jakim są na pewno mężczyźni, bo co za słodko, to niezdrowo i chciały być pewne uczuć swojego następnego faceta. Więc każdy ewentualny kandydat na partnera poddawany był testowi. I niestety, ja tego testu nie przeszedłem pomyślnie, za wiele słodyczy we mnie było i zbyt chętnie nią szafowałem. Ale że jestem fajnym facetem i w końcu naprawiłem im w domu kilka rzeczy, więc dostałem więcej, niż przewidywał test… Pomyślałem, że dobrze chociaż, iż jeszcze nie zacząłem się chwalić przed kumplami tymi podbojami. Ale dostało mi się słusznie. Szkoda tylko, że nasz kontakt z Magdą urwał się po tym wszystkim, bo ona rzeczywiście mi się podobała. Więcej prawdziwych historii:„Myślałem, że mamy szansę na wspólną przyszłość, ale ona wykorzystała mnie, by odegrać się na swoim chłopaku”„Matka nauczyła mnie, że miłość to bajka dla głupich. Krzywdzę partnera i jego córkę, bo tak sama zostałam wychowana”„Byłam starą panną, zostałam samotną matką. Po kilku latach szczęścia los znów zabrał mi wszystko, co miałam”„Przyjaciółka kazała mi sprawdzić, czy narzeczony ją zdradza. Zakochałam się w nim i nie mam skrupułów, by go odbić” aJXlnAu.